Saskia van der Wouden is directeur behandelzaken bij GGz Centraal regio Flevoland én een van de initiatiefnemers van Samen Sterker in de Wijk. Ze vertelt hoe inwoners soms zorg vragen en een andere keer zorg geven.
“Ieder mens is in z'n leven soms zorgvrager en soms zorgdrager. Het is goed als we ons dat allemaal realiseren. Dan ontstaat er meer onderling begrip. Met meer begrip voor elkaar gaan mensen zich nog meer thuis voelen in Almere.” Daarom laten we mensen aan het woord die zich bezighouden met wonen en zorg. Mensen die zich inzetten om dit begrip te verspreiden. Saskia van der Wouden, directeur behandelzaken bij GGz Centraal regio Flevoland én een van de initiatiefnemers van Samen Sterker in de Wijk, vertelt er graag meer over.
“In Almere willen we graag dat inwoners die psychische hulp nodig hebben zelf de regie in handen hebben. Daarvoor zijn er bijvoorbeeld specialistische hulpverleners. Ook heeft iedere inwoner een eigen netwerk van familie en vrienden, van buren en collega's... Door ook dat netwerk in te schakelen kun je vaak veel problemen voorkomen en misschien wel oplossen. Dat is één onderdeel van het ambitieuze Samen Sterker in de Wijk-project.
Daarnaast is het onze zorg om de bestaande specialistische hulp beter te organiseren, zodat de verschillende hulpverleners beter kunnen samenwerken. Want dat heeft zoveel voordelen voor alle partijen.”
“Overal, ook in Almere, zijn er kwetsbare inwoners. Mensen met psychische aandoeningen die specialistische zorg nodig hebben. Verschillende instanties in de regio bieden die hulp, zowel op het gebied van zorg als welzijn. Van thuiszorg, woonhulp of maatschappelijk werk tot huisarts of psychische hulp. Alleen hebben wij gemerkt dat er veel langs elkaar heen werd gewerkt. Daarom zijn we als collectief, onder de naam Zorgpartners Flevoland, gaan kijken hoe we deze zorg beter kunnen vormgeven, zodat we beter en efficiënter kunnen samenwerken.
Want in de praktijk is gebleken dat elke instantie een eigen plan maakt. En in die plannen zit soms overlap of soms zijn er juist tegengestelde plannen of belangen. Kortom, al die verschillende 1-op-1 relaties tussen de inwoner en de zorgverlener werkten niet zo efficiënt. Daarom hebben we dat nu beter georganiseerd en stellen we de zorgvragers centraal. Zij kunnen nu zelf aangeven wat het probleem is, wat ze zelf kunnen betekenen in dit proces en waar ze hulp bij nodig hebben. Vervolgens maken we één plan en zoeken daar de 'steungroep' bij die nodig is.
Door het op deze manier met de inwoner te organiseren, heeft ook als voordeel dat de specialisten elkaar beter leren kennen en begrijpen en vervolgens beter kunnen samenwerken. Een ander voordeel is dat we bij deze aanpak de persoon zélf de regie geven. We maken hem of haar eigenaar van het probleem en bieden de hulpmiddelen om grip te krijgen op hun situatie. Zo stimuleren we dat mensen niet achterover leunen, maar zelf actief op zoek gaan naar de hulp die ze nodig hebben. En alleen al dat gevoel, dat ze de touwtjes zelf in handen hebben, geeft veel kracht en kan psychische problemen voorkomen of oplossen.
Los van de specialistische hulp kijken we ook breder. We kijken naar de hele situatie van deze personen. Want ze zijn nooit alleen patiënt, maar spelen net als iedereen een rol in hun omgeving. Wij kijken dus hoe we dat netwerk kunnen inzetten. Of hoe we het kunnen uitbreiden. Want professionele hulpverleners zijn er vaak maar een uur per week. Daarom willen we graag het eigen netwerk van mensen inschakelen. Dat kan de buurman of buurvrouw zijn, maar ook familie en vrienden. We willen dus dat mensen minder individualistisch leven en meer naar elkaar omkijken. Dat iedereen beseft dat je allemaal vroeg of laat hulp nodig zult hebben, hoe goed het op dat moment ook gaat. En dat het dan ook fijn is als er mensen zijn die even langskomen, een boodschap voor je doen, of je uitnodigen voor een kop koffie.
Als je het zo bekijkt kan iedereen in Almere dus een goede bijdrage leveren in dit project. Als je bedenkt dat je allemaal op een bepaald moment zorgvrager wordt, is het goed om nu alvast zorgdrager te zijn. Op die manier houden we niet alleen de zorg houdbaar, maar is er mogelijk ook minder behoefte zijn aan zorg. Gewoon omdat mensen daar wat gelukkiger van worden.”
